1
خوشا به حال کسی که در مشورت شریران گام نزند و در راه گنهکاران نایستد و در محفل تمسخرگران ننشیند؛
2
بلکه رغبتش در شریعت خداوند باشد و شبانه‌روز در شریعت او تأمل کند.
3
او بسان درختیست نشانده بر کنارۀ جویبار، که میوۀ خویش در موسمش آرد به بار، و برگش نیز پژمرده نشود، و در هر آنچه کند کام یابد.
4
لیکن چنین نیستند شریران بلکه همچو کاهند که دستِ باد می‌رانَدشان.
5
پس شریران را در داوری تابِ ایستادن نیست و نه گنهکاران را در جمع پارسایان.
6
زیرا خداوند راه پارسایان را می‌پاید اما طریق شریران به نابودی می‌انجامد.